Na 13 jaar thuis geweest te zijn, en met veel liefde voor de kinderen gezorgd te hebben en allerhande vrijwilligerswerk te doen, ben ik afgelopen september begonnen in mijn oude beroep.

Ik ben kinderdagverblijfleidster en na wat jaren als vrijwilliger op de Overblijf op de school van mijn kinderen rondgelopen te hebben, maakte ik vorig jaar de stap om te solliciteren. De kinderen worden groot en kunnen het prima regelen met elkaar.
Wel koos ik voor een 0 uren contract zodat ik altijd nee kon zeggen en zo mijn thuisfront beschermen (pleegzorg gesprekken hebben er een handje van om op de meest onhandige tijden plaats te vinden bijvoorbeeld).

We merkten dat de werktijden die ik heb, best goed te combineren zijn, dat de kinderen het niet erg vinden om wat meer verantwoordelijkheid te hebben en dat er nog genoeg tijd overblijft om bij te springen met huiswerk, of irritante ruzies te maken over vieze kamers.
Wat ik ook merkte was dat mijn humeur er met sprongen op vooruit ging. Dat ik best helemaal gesloopt kan zijn aan het einde van de dag, maar dat ik wel voldaan ben. Dat ik het leuk vind om wat te vertellen te hebben aan tafel. Dat ik het fijn vind nieuwe mensen te leren kennen, dingen leer of opfris en dat ik iedere keer met plezier naar mijn werk ging en ga.
Het heeft ook effect op hoe ik over mezelf denk en voel. Ik ben weer trots op mezelf en dat is een heel fijn gevoel.

Maar met al deze nieuwe ontwikkelingen kwam er ook iets boven drijven. Een gevoel wat ik nooit zo goed kende. Natuurlijk wil ik mijn werk goed doen, of het nu thuis is, vrijwillig ergens of nu als leidster op een groep, maar dit gevoel is anders. Ik wil wat bereiken, ik heb een doel. Ik wil binnen het bedrijf waar ik nu werk dingen doen en voor elkaar krijgen. Na al die jaren heb ik echt ambitie.

Zo het hoge woord is eruit. Ik begon met werken natuurlijk voor het geld, maar zeker ook omdat echt toe was aan een nieuwe uitdaging buitenshuis. Met 3 pubers in huis was dat er al genoeg binnenshuis, maar dit zou echt mijn ding, mijn stukje zijn.
Het gekke is de corona crisis heeft dat gevoel alleen maar versterkt. Doordat alles dicht ging, kwamen er veel minder kinderen naar de lokaties en was er gewoon geen werk voor mij. Ik kwam thuis te zitten. Natuurlijk ging ik net als de rest van Nederland aan de slag met opruimen en schoonmaken en klussen maar wat de lockdown naast een schoon huis vooral opleverde was de realisatie dat ik mijn werk, de collega’s en de kinderen miste. Ik werk dus gewoon graag.

Inmiddels weet ik aardig wat ik wil, en begin ik ook echt te wennen aan het idee dat ik wensen heb om te groeien buiten mijn gezin. Ik had het nooit verwacht maar ik heb ambitie!

Hebben jullie ook ambitie? Iets wat je heel graag wil bereiken? En hoe voelt dat dan als het lukt? Komt er dan wat nieuws? of ben je tevreden?
Natuurlijk hoeven ambities niet bij werk te liggen, het kan ook liggen in je thuis of bv de tuinen of de opvoeding van je kinderen. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten hierover.